"Czekam na zmianę czasu. A może czasów?" - Bartosz Arłukowicz

Zaglądam na tego bloga od jakiegoś czasu. Czasem się zgadzam a czasem nie ale dzisiaj zabieram jednak głos!

Ważnym wydarzeniem ostatnich dni była konferencja, którą zorganizował PiS, pod nazwą „Nic o nas, bez nas”. Słuchając słów prezesa Jarosława Kaczyńskiego „Jest nadzieja, że polską demokrację obronimy” – zastanawiałem się, czy aby na pewno w Polsce wszystko jest w porządku. Demokracja zagrożona? U nas? W Polsce? W kraju, gdzie co prawda spór  się toczy ,ale to właśnie ten spór jest sednem demokracji. Czy u nas w kraju nie istnieje coś takiego, jak wolność słowa, przekonań czy też orientacji politycznych? Przecież to są zwykłe standardy. 
 

100: W naszej (sic) blogosferze

Tekst ten, jak żaden z dotychczasowych, zaczynałem pisać kilkanaście razy. Jak rzadko dotąd, nie potrafiłem znaleźć jednej, jedynej, w mojej opinii najlepszej myśli, którą bym rozpoczął niniejszy wpis. Dlatego postanowiłem, że nie będzie miał on początku - bo ten miał miejsce dokładnie sto tekstów temu. Polityczna partia brydża w Polsce nabiera tempa. Tym właśnie zdaniem zacząłem romans z blogowaniem, wówczas jeszcze planując pisać jedynie przez okres praktyk studenckich. W rolę swatki wcielił się Adam Rafalski, pod którego okiem szlifowałem, specyficzny dosyć, warsztat blogera. I z tego miejsca mu dziękuję. To dzięki niemu się zaczęło.

Któraś Marto cierpiała rany

Od pamiętnych chwil, kiedy personalia córki zmarłego prezydenta Kaczyńskiego zaczęły pojawiać się w mediach, minęło już trochę czasu. Czasu na tyle wiele, bym w roboczych notesach miał napisanych kilka, poświęconych jej jedynie, tekstów. Tekstów, których to zresztą nigdy nie publikowałem, wstrzymując się w ostatniej chwili. Marta Kaczyńska jednak z uporem przedziera się przez strony gazet, materiały serwisów informacyjnych czy - to chyba największa ma bolączka - karty własnego bloga. Z tego wszystkiego, na co zwraca uwagę Gazeta Wyborcza, córce Lecha Kaczyńskiego brakuje czasu na... czytanie.

Panie Jacku, nie odwalę się od Tuska

Jacek Żakowski, którego to zresztą bardzo cenię, napisał ostatnio: (...) Tusk ni brat mi, ni swat, ale grzecznie proszę: odwalcie się od niego. Krytykujcie, dyskutujcie, korygujcie (...). W tekście "Odwalcie się od Tuska!" publicysta Polityki broni premiera przed atakami, jak się domyślam, zapoczątkowanymi listem Marcina Mellera. Słusznie czy też nie, to zostawiam każdej i każdemu z nas do przemyślenia. Jedno, co dostrzegam: tak zapalczywa obrona premiera jest trochę na wyrost.

Bo "czasy się zmieniły"

Z całego serca dziękuję Romskeyowi za przedruk tekstu blogera Barteq24 "Przegrane pokolenie". Tekst to bowiem dobitnie mówiący o beznadziei, jaka otacza wielką część pokolenia dzisiejszych trzydziestolaktów. Przegrane pokolenie to nieprzeciętny obraz efektu ubocznego zmiany systemowej w Polsce. To niemal gotowy reportaż, który budzi wiele emocji u Czytelnika. Koniec końców to również tekst, który - całe szczęście - prowokuje do dyskusji.

Diagnoza po badaniu: agonia sondaży

Tak, właśnie tak. Każdy artykuł, czy to w mediach nowych czy tradycyjnych, poświęcony wynikom sondażu jest szeroko komentowany i interpretowany. Jest często wyznacznikiem kondycji danej partii, ale także jej wyborców. Zależne od zestawu cyferek są nie tylko dalsze działania polityków, ale i elektoratu. Słownik języka polskiego podaje, że sondaż to nic innego niż "badanie opinii publicznej". Otóż wydaje mi się, że definicja ta jest efektem, czasem sztywnego niestety, języka polskiego. Badanie bowiem, to dopiero powinno się odbyć. Masowe i obowiązkowe.

Elektoratu nierząd z rządem

Piotr Kraśko jest kolejną osobą, która włączyła się w dyskusję poświęconą Platformie Obywatelskiej. Popularny dziennikarz odniósł się do wypowiedzi ministra Radosława Sikorskiego, który w odpowiedzi na list Marcina Mellera stwierdził: straciliśmy naczelnego Playboya. Kraśko ubolewa nad ironią szefa MSZ oraz sugeruje, że o wyborcę należy walczyć i zapraszać go do debaty. Problem w tym, że debaty z udziałem PO nie ma.

Oduczyć naiwnych gry w ruletkę

Uważnie słucham kolejnych głosów dyskusji zapoczątkowanej listem Marcina Mellera do Platformy Obywatelskiej. Dyskusja ta zatacza coraz szersze kręgi, angażując publicystów, dziennikarzy i blogerów. Już ukuł się wszak zwrot, że podmiotem tego wielostronnego dialogu jest warstwa tzw. wykształciuchów, którzy z jakichś przyczyn odwracają się od partii Donalda Tuska. A to właśnie nikt inny jak wykształciuch był motorem napędowym elektoratu rządzącego ugrupowania. Komentatorzy dość dokładnie analizują możliwe na jesieni scenariusze, trzymając się jednak ruletkowych zasad: czarne albo czerwone, nic więcej. Na jedno, zielone pole nikt nie zwraca uwagi; stawka, podobnie jak ryzyko pomyłki nie są tego warte. Dlatego też alternatywą dla Tuska staje się Kaczyński, dla Kaczyńskiego - Tusk. Błąd, jakże cholerny błąd!

Węgrzyn po węgrzynie - będą wymioty?

Poseł Robert Węgrzyn po raz kolejny na scenie! Po nie tak przecież dawnej ekspresji swojego gustu pod adresem Marzeny Wróbel, polityk Platfromy Obywatelskiej znów zaskakuje. Ze smutkiem stwierdzam, że jego wypowiedzi coraz częściej zniżają się do tych choćby Marka Suskiego z PiS. Ale dziś nie o Suskim mowa. Robert Węgrzyn stwierdził bowiem, że z gejami dajmy sobie spokój, ale z lesbijkami, to bym popatrzył. Wyjątkowa wpadka czy szczerość polityka? I co z tym wspólnego ma węgierskie wino?

Białoruski skurcz przepony Zachodu

Z zainteresowaniem przeczytałem tekst Alesa Zaleuskiego w serwisie wPolityce.pl, na co dzień dziennikarza TV Biełsat. Nie tylko dlatego, że Alesa znam osobiście i wydawał mi się zawsze inteligentnym, wartościowym człowiekiem. Ale również dlatego, że w tekście "Jak postępować wobec ostatniej dyktatury w regionie? Unijni politycy zdecydowali to, co zwykle. Poczekają. Może sama upadnie" wytyka, bez zbędnej kurtuazji, zasadniczy błąd polityki zachodniej względem Białorusi.